SVVHDB — XXXVIII

Pasen is nakende. Niet dat ik het Joodse geloof aanhang, maar de metaforische betekenis van de herdenking van de exodus met het Joodse pasen vind ik in het het kader van twee Nederlanders die vertrokken zijn naar het Beloofde Land wel zo treffend.
Pasen is voor Roemenen het excuus voor de grote voorjaarsschoonmaak en het kopen van nieuwe kleding op zowel huis en haard op hun paasbest te laten zijn — hoewel dat weer te maken heeft met het paapse ter communie gaan.
Pasen houdt ook in dat het stookseizoen voorbij is. Na de voorjaarsschoonmaak moeten de kamers immers roetvrij blijven.
De houtkachel gaat in zomerslaap en wordt pas weer in de herfst gebruikt.

Met Pasen schijnt het klaarblijkelijk gebruikelijk je geliefde iets te geven. Zo kwam gisteravond Iszabela langs. Gestoken in een zwarte blouse met doorschijnende mouwen, nieuwe jeans met nieuwe riem en een doosje voor me. Met manchetknopen. Niet van goud, zei ze nog.
Ik zal mij nu dus een overhemd moeten scoren waar ik die manchetknopen naar behoren in kan verwerken.
Een paar dagen geleden had ze me ook al wat gegeven. Een doosje met inhoud. Een schildpadje van onduidelijke metallische samenstelling voorzien van een steentje van niet nader te identificeren geologische waarde.
Met datgene wat ze niet te makken heeft, een cent, geeft ze wat ze heeft.

Mijn voorgevoel van een aantal maanden geleden toen ik bij Elin uit Noorwegen een door Indianen in Peru gemaakte ketting bestelde —waarvan de opbrengst naar de zwerfhonden in Moreni, Dâmbovița gaat — kon worden bewaarheid. Ik zei Isza haar ogen te sluiten en deed de ketting om haar nek. Aspergers zijn slecht in het lezen van lichaamstaal, maar ogen lezen, dat lukt me nog wel — ze vindt het prachtig.

“Cadeautjes” is woord van de dag. Reeds lichtelijk aangeschoten kwam onze buurman Gusti op bezoek eerder die dag. Zijn broer was jarig die dag. Gusti had een tas bij zich.
Ging zitten. Om vervolgens met het verstrijken der tijd een groeiende hoeveelheid ongearticuleerde klanken te spuien.
Ook hij had cadeautjes bij zich. Voor Blonda. Chocola — met cognac — en een fles met twee en een halve liter bier — toepasselijk bere blonda [blond bier] genoemd.

© 2014 Blonda

Met een Roemeense versie van Bo Diddley’s I am a man begon zich te presenteren aan Blonda:

• Ik heb duizend uien in mijn tuin;
• Ik heb het bier en de chocola gekocht — niet gestolen;
• Dat naast de beek is mijn land;
• Daar kunnen we een keer mititei eten;
• En een bad nemen in de beek;
• Ik sla geen vrouwen.

Ik begin te begrijpen waar hij naar toe wil. En. Inderdaad. Gusti begint over die–stomkop–van–een–Milu.
In de week voordat Blonda hier naar toe verhuisde liet Gusti blijken dat hij Blonda erg leuk vindt. Hij vroeg me toen al wat hij haar kon geven.

Als Asperger kan ik vaak de humor van een ander niet duiden, maar ben wel in staat onbedoeld grappig uit de hoek te komen, dan wel een goede grap uit te halen.

Ik vertelde hem dat hij concurrentie had. Van Milu. Een vadsige herder met een serieus alcoholprobleem.
Ik zag de teleurstelling in Gusti zijn ogen verschijnen...

...maar het moet gezegd, hoewel ongelooflijk doorzichtig, heeft hij gister toch de stoute schoenen aangetrokken.

Blonda ging naar binnen om haar kamer verder in te richten en ik bleef met een zatter wordende Gusti achter: ‘Ze is van mij!’

Was ik blij dat hij op de roep van een buurman afging, de straat op. Nog blijer werd ik toen Iszabela op het erf kwam en ik de poort kon afsluiten, de bierfles met nog wat glazen erin mee naar binnen kon nemen.

Waar bleek dat Isza foto's had meegenomen die Blonda en ik met plezier bekeken. Een foto van Isza in een leren jack met het Roemeense equivalent van brozems ten tijde van Ceaușescu. Moet ik meer over te weten te komen, zo'n subcultuur ten tijde van het communisme.