Kantelpunt XIII — Les absents ont toujours tort

Vorig jaar was er elke avond op het dak van het huis van de buren een vriendje te zien, of vriendinnetje; een kleine uil met een prachtig uilengeluid. Dit jaar had ik die nog niet gezien. Tot afgelopen zondagavond. Daar stond hij/zij — ik weet niet of het een mannetje of een vrouwtje is — op het op instorten staande dak van het huis van de buren. Na afgelopen zondag — het is nu donderdag — niet meer gezien.
Een teken aan de wand? Net zoals het een teken aan de wand scheen dat de gemeentesecretaris mij en Isza geen toestemming gaf te huwen?

Hoe dan ook, mijn relatie met Isza — eigenlijk Iza, maar die “sz” was om haar etnisch Hongaarse achtergrond te duiden — is over. Uiteindelijk bleek ze een... Neen, ik ben altijd open op mijn blog, maar het waarom van de breuk, dat ga ik Iza niet natrappen. Ze is creatief, kent haar talen en ik heb een geweldige tijd met haar gehad, totdat... Neen, ik ben altijd open op mijn blog, maar het waarom van de breuk, dat ga ik Iza niet natrappen.

Het leven gaat door. Ik heb mijn kippen om voor te zorgen, konijnen te onderhouden, Johnny en Doutzen om me mens te voelen en sinds vorige week Țiți Plăcinta.

 Plăcinta — pannenkoek — ter ere van de kat van mijn wijlen goede vriend Epco, zonder hem en zijn vrouw zou ik dit leven in Roemenië nooit kunnen hebben.

Ik hou het kort — heb nog veel meer te vertellen, over idioten bij Univé, idioten bij Bucegi, maar daar ga ik andere tijden voor gebruiken.