Om nu te zeggen dat we goede vrienden waren dat kan ik niet schrijven. Wel dat we elkaar al meer dan twee decennia kennen en dat ik hem als een goede kennis beschouw. Afgelopen vrijdag is hij begraven. Nelu. Ergens in de zeventig is hij geworden. Hetgeen nog meevalt gezien zijn innamepolitiek. Net als die van zijn vrouw trouwens. Nelu was decennialang de herder van het dorp, samen met de tien jaar geleden overleden Țimu.
Vroeger, toen ik vanwege mijn huwelijk regelmatig aan de andere kant van het dorp woonde kwam Nelu graag langs voor een glas en altijd had hij iets bij zich voor ons: schapen– dan wel geitenkaas.
Bij het eerste bezoek aan Laslău ter aanschaf van mijn huidige woning stond hij meteen op de stoep en blij me te zien, alhoewel zijn vraag of ik geen werk voor hem had wel erg snel van zijn lippen rolde.
Vorige week donderdagavond om even na zessen ben ik bij hem huis geweest la priveghi — de wake. Hij lag in zijn kist opgebaard in de voorkamer. Er werd een dienst gehouden en na de dienst bleek maar weer eens waarom ik de huidige priester van het dorp maar een raar menneke vind. De dienst gedaan kwam hij met een brede glimlach uit de voorkamer — een golf van mopperingen ging daarna door het dorp, want zoiets doe je niet bij een dode.
Naar zijn begrafenis zijn we niet geweest — we moesten naar de grote stad om boodschappen te doen en lang te gaan bij Kinga die met Antonia in het Kinderziekenhuis ligt. Antonia is behoorlijk ziek en krijgt infusen die bekant groter zijn dan haar armpje...
Vroeger, toen ik vanwege mijn huwelijk regelmatig aan de andere kant van het dorp woonde kwam Nelu graag langs voor een glas en altijd had hij iets bij zich voor ons: schapen– dan wel geitenkaas.
Bij het eerste bezoek aan Laslău ter aanschaf van mijn huidige woning stond hij meteen op de stoep en blij me te zien, alhoewel zijn vraag of ik geen werk voor hem had wel erg snel van zijn lippen rolde.
Vorige week donderdagavond om even na zessen ben ik bij hem huis geweest la priveghi — de wake. Hij lag in zijn kist opgebaard in de voorkamer. Er werd een dienst gehouden en na de dienst bleek maar weer eens waarom ik de huidige priester van het dorp maar een raar menneke vind. De dienst gedaan kwam hij met een brede glimlach uit de voorkamer — een golf van mopperingen ging daarna door het dorp, want zoiets doe je niet bij een dode.
Naar zijn begrafenis zijn we niet geweest — we moesten naar de grote stad om boodschappen te doen en lang te gaan bij Kinga die met Antonia in het Kinderziekenhuis ligt. Antonia is behoorlijk ziek en krijgt infusen die bekant groter zijn dan haar armpje...
Foto: ©2015 Kinga
Van een echt bezoek was geen sprake: Kinga kwam naar beneden omdat de afdeling onder quarantaine staat in verband met bacteriële infectiemogelijkheden. Leuk was te zien dat Kinga op Facebook een filmpje had geplaatst waarop Antonia het woordje “mama” bezigt.
Leu Exchange Rate
RSS Feed
