SVVHDB — CXXV

Mijn trouwe schare weet wellicht nog dat ik op 7 juni schreef een prijs te hebben gewonnen. Die week verstreek. En nog een en nog een. En er naderde een meltdown, zoals alleen Aspergers die kennen — want de prijs verscheen maar niet. Eigenlijk naderde die niet, maar sloeg gewoon toe.
Ik vulde de Facebookpagina van Bucegi. Ik schreef de directie van Bucegi. Waar blijft mijn prijs. Ik dreigde mijn trouwe schare fans op te roepen tot een Bucegi–boycot. Een dag later kwam er een telefoontje. Of ik thuis was. Ik vertelde onderweg te zijn naar een begrafenis in Alba. De volgende week zouden ze langskomen. Zewaar. Vorige week maandag een DHL–koerier met een hele grote gele doos voor de poort. Net als buurvrouw Aurica, nieuwsgierig als zij is: ‘Is dat het gewonnen bier?’, vroeg ze me.
Ik kon het beamen en vertelde dat er geen boycot van Bucegi zou komen. Achteraf realiseerde ik me hoe ze dat eigenlijk kon weten, dat ik bier had gewonnen.

Sixpack gratis bier van Bucegi, een dochter van Heineken.

Vorige week ook een kleine investering gedaan. Een That Kandy-Kolored (Thphhhhhh!) Tangerine–Flake Streamline Baby (Rahghhh!) Around the Bend (Brummmmmmmmmmmmmmm)… motocoasa GardeTech T352W.
Ik en goede vriend Botul gaan in de grasmaaizaken met onze gemotoriseerde zeis. De investering bedroe8 389 lei. Botul heeft me 150 betaald, de rest ik. Daarnaast voor 15 lei benzine gekocht.Het voordeel is dat er in mijn dorp vrijwel niemand te vinden is met zo’n motorzeis.

En ja, lieve lezeressen en lezers. Er staan twee fietsen. Eentje van Botul en eentje van Isza. Het feit dat ik niet meer met haar samenwoon, staat haar tuinonderhoud en schoonmaak in mijn huis niet in de weg. Ze zorgt goed voor mijn tuin — ik met mijn fysieke beperkingen zou daar nooit in kunnen slagen. Eveneens is vorige week door haar de eerste vier potten met augurken ingemaakt en voorzag ze me van informatie dat er een ernstig courgette–overschot dreigt deze zomer. De tomaten, ook in potentieel veel —  heel veel — groeien gestaag. Zelfs de okra na een lange periode van dreigende mislukking is bezig met een opkomst. Deze week de uien en knoflook gaan oogsten, net als de aardappelen — de pepers, kapia en paprika’s gaan schitterend worden dit jaar.
Voor avonturen hoef ik eigenlijk mijn huis niet uit...

...alhoewel...
...gisteren naar de open dag op vliegbasis nummer 71 geweest.

Thuishaven van de Mikojan–Goerevitsj MiG–21, ten tijde van de Koude oorlog “Fishbed” genaamd en in Roemenië “LanceR”. Tevens thuishaven van de onder licentie gebouwde IAR 330, een Aérospatiale Puma.
En. Tering. Wat maakt zon MiG een teringherrie. En. Tering. wat was het warm. En. Tering. Ik vervloekte mijn fysieke beperkingen. Ook vandaag nog is mijn knie beter te amputeren en mijn heup mag ook een opknapbeurt ondergaan. Maar. Wat heb ik genoten!
Ik heb tevens wat leuke items kunnen kopen. Natuurlijk voor mezelf, maar ook voor mijn broer die eind juli de gezegende leeftijd van vijftig bereikt. Zijn cadeautjes opsturen met de post ging vandaag niet lukken — ik heb mijn onderstel rust gegeven. Ook morgen gaat het niet lukken — ik heb een transportklus naar Vătava. De Tanti die ik moet vervoeren staat er echter om bekend dat ze altijd te weinig geld heeft. Voor hetzelfde geld ga ik morgen dus niet eens.

Het muziekkorps staat klaar om de dag te openen en
de tevens aanwezige minister van defensie, Mircea Dușa, te verwelkomen.

Een dag die ook niet kan beginnen zonder een vlag met parachitist uit een IAR 330 te laten springen.

Ruim veertig jaar lang zeg ik: ‘Ik ben niet gek. Ik ben niet gek. Ik ben maar een vliegtuig.’

Dit is ’m dan. De IAR 330.

En nog een keer, tevens met een gast.

De 142d Fighter Wing van de Air National Guard van Oregon is tijdelijk op Câmpia Turzii gestationeerd. De basis was dan ook vol met Amerikanen. Die ongelooflijk zelfvoorzienend zijn. Tot aan de vliegtuigreservewielen aan toe.

De vliegtuigreservewielen.

One more thing. Afgelopen zaterdag onze eerste klant voor de motorzeis gehad. Botul had een oude dame ontmoet in de trein die behoefte had aan tuinwerkzaamheden. Dame woont in Trei Sate, een kilometer of dertig naar het noorden.
Tanti Bobo is een voormalig longarts, ontvangt als een soort huisarts nog steeds mensen aan huis om bloeddruk te meten en medicijnen uit schrijven (sic). Ze heeft een prachtige woning, heel erg Hongaars ingericht.
Het mooie was, dat toen ik kennismaakte, zij me in keurig Nederlands te woord stond. Ze had ooit een Nederlandse vriend gehad, kon zelfs gaan werken in het Academisch Ziekenhuis van Groningen, maar die vriend wilde geen rekening houden met haar opgroeiende kinderen. Ik heb geen foto van haar gemaakt. Dat komt een volgende keer wel.

Botul aan het werk, de geadopteerde schapendrijver kijkt toe.

Ik besluit te melden dat de klok tikt voor de idioten van Univé, net zoals die getikt heeft voor de winnaarmanagers van Bucegi.