SVVHDB — LXXXII

Sinds gisteren voor een week of twee een speciale gast te logeren, bichon Eli. Eli is de moeder van Sasha en Daisy, die we afgelopen september in Nederland hebben verkocht. Haar baasje Marius en bazinnetje Dorina zijn nu in Duitsland op bezoek. Tot vreugd van velen krijgt Dorina nieuwe protheses aangemeten. Dank zij een actie die voor haar in Duitsland werd gevoerd en een door mij georganiseerde actie, is er voldoende geld binnen gehaald. Gisteren schreef Dorina me dat ze langzaamaan went aan haar nieuwe protheses, dat ze nog niet helemaal klaar zijn en dat ze ongelooflijke rugpijn heeft — niet zo verwonderlijk als je meer dan een decennium met versleten protheses je hebt moeten voortbewegen en nu weer een wat meer normale lichaamshouding er voor terugkrijgt.

Isza is momenteel haar moeder aan het helpen met de grote schoonmaak voor de kerst. Daarnaast heeft ze wat meubels te verschuiven. Sinds deze week staat er een kledingkast van haar in de voorkamer, zodat ze haar kleding kwijt kan. Waar nu de kast staat stond eerst een combinatie hout ⁄ gaskacheltje, dat nu naar het huis van Isza’s moeder is verhuisd.
Ik hoop wel dat ze een beetje oppast met al dat schoonmaken, verhuizen en verplaatsen, want deze week heb ik twee ringen aangeschaft die nu nog de status van verloving maar per 2 mei 2015 de status van huwelijk zullen hebben.

Aldus zijn er wat veranderingen binnengeslopen in het dagelijks bestaan.
Aan de buitenzijde van het huis is een lichtslang aangebracht, aan de deur hangt een maretak en ernaast een kerstman die aan een touw omhoog klimt. Aan het kozijn van de voorkamer is een krans van pulserende lichtjes opgehangen.

Het had even geduurd, de goede man werkt nogal veel en kan alleen in de avonduren van dienst zijn, maar twee weken geleden kwam Domnul Petre — Meneer Peter, de man van Lenuța, de uitbaatster van de “Termopane” langs om een inventarisatie te maken van de klussen die voor hem in het verschiet lagen: het verhelpen van een lekkage in de badkamer, het aansluiten van een gasfornuis, het aansluiten van een wasmachine en het verwijderen van combinatie hout ⁄ gaskacheltje.
Niet dat een en ander zo makkelijk ging, het uit Nederland meegebrachte gasfornuis kende aansluitingsproblemen in Roemenië — een nieuwe slang en een verloopstuk moesten wonderen gaan verrichten. Aanvankelijk was het verloopstuk verkeerd ingeschat, maar uiteindelijk staat–ie er dan, het gasfornuis uit Nederland.

Etna 16.41 turbovario staat er in Eurostile-letters op de voorkant. In 1982 was ik nog niet in de Verenigde Staten geweest, was ik nog niet verhuisd naar Nijmegen, studeerde ik Rechten in Rotterdam, werkte tevens bij Radio Modern te Rotterdam en waren mijn ouders toe aan hun zilveren bruiloft. Mijn broer en ik schaften ter gelegenheid daarvan een gasfornuis aan, flink gebruik makend van de personeelskorting waar ik recht op had.
Na verloop van tijd kwam het fornuis bij mijn broer terecht, omdat mijn ouders een keuken met inbouwapparatuur kochten en een jaar of wat geleden kwam het fornuis bij mij terecht omdat mijn broer en schoonzus een keuken met inbouwapparatuur kochten.
Tweeëndertig jaar later is de Etna 16.41 turbovario aan een vierde leven toe en krijgt zijn gas rechtstreeks uit de gasbel die onder Laslău Mare te vinden is — trouwens, ruim zestig procent van de totale Roemeense aardgasproductie komt uit het district Mureș. Dat gas is toch beduidend anders dan in Nederland — hier zijn er langere geeloranje uiteindes aan de pitten te zien, zal wel met de caloriewaarde te maken hebben o.i.d.
Dat vierde leven had aanvankelijk nog wel even wat voeten in aarde, niet zozeer de aansluitingsperikelen, maar meer de manier waarop Domnul Petre de aansluitingen op lekkages controleerde... ...gewoonweg een brandende lucifer bij de gaskoppelingen houden. Een steekvlam betekent werk aan de winkel. Tot vier keer toe was er een steekvlam te zien... ...ik heb hem maar niet gevraagd waar het zeepsop bleef...

De kraan in de badkamer werd vervangen — geen natte voeten meer, ondanks wateropvankelijke maatregelen. Het kacheltje uit de voorkamer was in een handomdraai losgekoppeld — bleek loodzwaar onhandelbaar, maar is uiteindelijk toch naar Kleinlasseln getransporteerd.

Als pièce de résistance is mijn Bosch Classixx 5 aangesloten — de luxe om niet meer met de hand te hoeven wassen, sinds de zus van Isza de Albalux 4 volkomenen de vernieling in had geholpen door deze te overvolproppen met kleding.
In drie dagen zijn er vijf wassen gedraaid — we kunnen schoon de Kerst in!

Het terug–naar–de–basis–leven dat ik hier heb bevalt me prima, maar desalniettemin zijn bepaalde hulpvoorzieningen zoals een heerlijk fornuis en een vrolijk draaiende wasmachine toch ook wel ongelooflijk fijn te hebben.

Wat ook schoon de Kerst in gaat is mijn stuk land aan de achterzijde. Drie wekenlang heeft mijn buurman Adrian het land met paardenpoep bemest en vervolgens kwam Nicușor, mijn vroegere buurman uit de Strada Juler aan de andere kant van het dorp, met zijn tractor.

Heerlijk omgeploegd licht mijn land er nu bij, voorzien van voedsel voor de klaveroogst van volgend jaar. De winter is er nog echt niet. Mijn laarzen zaten onder de modder — de grond is nauwelijks bevroren. De beek klaterde meer dan voorheen. Ik kwam tot de ontdekking dat ik de trotse eigenaar ben van  — voor de helft althans — van een heuse waterval. Vrijheidshalve dichterlijk althans.

Cascadă Dick Heckstall–Smith

De Dick Heckstall–Smith Waterval. 17 december was het tien jaar geleden dat Dick Heckstall–Smith overleed, een virtuoze saxofonist die vaak meerdere saxofoons tegelijkertijd bespeelde bij onder andere John Mayall’s Bluesbrakers, maar daarnaast ook te horen is met leden van Cream, Fleetwood Mac en anderen uit de Britse blues scene. 17 december ontdekte ik een klaterend watervalletje in mijn achtertuin.

Genoeg voor nu. Ik ga verder met opruimen voor de kerst. Straks Isza ophalen. Nu eerst even spelen met Eli. Maar en vooral nu en voor straks mijn lieve lezers en lezeressen van mijn blog alvast een hele fijne kerst wensen!