Donderdag. Voor het eerst deze week weer wat tijd voor mezelf. Drukke week tot nu toe; drie keer naar Târnăveni geweest — maandag, dinsdag en woensdag.
Maandag was de eerste werkdag na het bijschrijven van mijn WIA–uitkering op mijn Roemeense bankrekening. Een dag om boodschappen te gaan doen. Maandag was eveneens de eerste werkdag na 1 maart. Op 1 maart wordt de lente verwelkomd. Vrouwen en meisjes krijgen in de periode 1 maart — 8 maart een amulet cadeau, een mărțișor. Mărțișor is de verkleiningsvorm van martie, de Roemeense benaming voor de maand maart.
Oorspronkelijk — waarschijnlijk al in de tijd van de oorspronkelijke bevolking van Roemenië, de Daciërs — was het een zilveren muntje hangend aan een van witte en rode draden gemaakt strengetje. Tegenwoordig is dat zilveren muntje — die naast geluksbrenger tevens een symbool is voor de zon — vervangen door een of ander frutseltje. Het rood–witte strengetje is gebleven.
Maandag was de eerste werkdag na het bijschrijven van mijn WIA–uitkering op mijn Roemeense bankrekening. Een dag om boodschappen te gaan doen. Maandag was eveneens de eerste werkdag na 1 maart. Op 1 maart wordt de lente verwelkomd. Vrouwen en meisjes krijgen in de periode 1 maart — 8 maart een amulet cadeau, een mărțișor. Mărțișor is de verkleiningsvorm van martie, de Roemeense benaming voor de maand maart.
Oorspronkelijk — waarschijnlijk al in de tijd van de oorspronkelijke bevolking van Roemenië, de Daciërs — was het een zilveren muntje hangend aan een van witte en rode draden gemaakt strengetje. Tegenwoordig is dat zilveren muntje — die naast geluksbrenger tevens een symbool is voor de zon — vervangen door een of ander frutseltje. Het rood–witte strengetje is gebleven.
“Schatten [vervaardigd door] een kinderziel”
De etalage van de Gemeentelijke Bibliotheek van Târnăveni had een groot aantal door basisschool-leerlingen vervaardigde mărțișori tentoongesteld. In de stad liepen vele vrouwen reeds rond met zo’n speldje — of armband, of oorhangers in de kleuren rood en wit.
De firma Kromberg & Schubert is voor haar fabriek in Mediaș naarstig op zoek naar personeel en hadden ter werving een aantal jongens ingehuuurd die driftig Milka–schocoladerepen met een pamflet en een mărțișor uitdeelden. Met zes repen chocolade en evenzo veel pamfletten en mărțișori togen we na ons bezoek aan het centrum naar de Penny Market en de groentemarkt.
De firma Kromberg & Schubert is voor haar fabriek in Mediaș naarstig op zoek naar personeel en hadden ter werving een aantal jongens ingehuuurd die driftig Milka–schocoladerepen met een pamflet en een mărțișor uitdeelden. Met zes repen chocolade en evenzo veel pamfletten en mărțișori togen we na ons bezoek aan het centrum naar de Penny Market en de groentemarkt.
Dat de lente eigenlijk net begint was ook goed te zien aan de prijzen op de groentemarkt: champignons omgerekend €3 ⁄ kg, tomaten €4 ⁄ kg, pootuien €1,50 ⁄ kg — maar van een allerbelabberste kwaliteit. Al met al behoorlijk prijzig. Naast wat wortel en pastinaak voor de soep kochten we bij een kraampje een rood–wit gevlochten armbandje voor ons kleinkind Antonia. Bij de Penny Market voor de rest wat yoghurt ingeslagen, room, brood, die verdomd lekkere dennenappelsiroop, een flacon bier en wat vruchtensappen. Na de Penny Market nog even gestopt bij onze slager voor drie kilo botten voor Doutzen en Johnny en twee kilo vers gehakt — later op de dag zou Isza lekkere soep met ballen maken.
Die maandag zijn we ook even in Bahnea langs geweest. Door ons ziek zijn en Antonia’s verblijf in het ziekenhuis hadden we ons kleinkind al drie weken niet gezien.
Die maandag zijn we ook even in Bahnea langs geweest. Door ons ziek zijn en Antonia’s verblijf in het ziekenhuis hadden we ons kleinkind al drie weken niet gezien.
Oma Isza met Antonia die haar mărțișor in de hand houdt
Antonia was behoorlijk afgevallen en haar ogen stonden nog niet echt op vrolijk. Florin zei wel dat Antonia pas in het ziekenhuis in Târgu Mureș is begonnen op te knappen — in Târnăveni was het eigenlijk alleen maar erger geworden. Een ander verschil tussen beide ziekenhuizen is, dat in Târnăveni het personeel geld en goederen verlangt, terwijl dit in Târgu Mureș niet het geval is. Ik heb het gezien, we gingen na een bezoek aan Kinga in het ziekenhuis van Târnăveni weer naar buiten, ik hield de deur open voor een verpleegkundige die met drie volle tassen met boodschappen — vooral koffie, wijn en likeur — naar haar auto liep. Dagopbrengst vermoedde ik.
Maar om op Antonia terug te komen. Haar thuissituatie is verder van ideaal. Het huis waar Kinga met man Florin en kind Antonia woont is het huis van haar schoonouders. Florin heeft vier broers en zussen. In de woning van de schoonouders is het een komen en gaan van die kinderen, hun aanhang en hun kinderen. Twintig keer per uur gaat de deur naar buiten open en dicht. Koude stroomt binnen terwijl neefje Edi al kuchend een spelletje speelt op een mobiele telefoon. Neefje Edi die een maand geleden in het ziekenhuis lag vanwege hepatitis.
Dat het armbandje uiteindelijk om de pols van Kinga terechtgekomen is, is natuurlijk ook prima.
Terug in Laslău kwamen we Ioan tegen, jullie weet wel, van dat biljet van vijftig lei. Hij noodde ons bij hem thuis voor een goed glas wijn. Jullie begrijpt dat maandag een redelijk drukke dag was.
Maar om op Antonia terug te komen. Haar thuissituatie is verder van ideaal. Het huis waar Kinga met man Florin en kind Antonia woont is het huis van haar schoonouders. Florin heeft vier broers en zussen. In de woning van de schoonouders is het een komen en gaan van die kinderen, hun aanhang en hun kinderen. Twintig keer per uur gaat de deur naar buiten open en dicht. Koude stroomt binnen terwijl neefje Edi al kuchend een spelletje speelt op een mobiele telefoon. Neefje Edi die een maand geleden in het ziekenhuis lag vanwege hepatitis.
Dat het armbandje uiteindelijk om de pols van Kinga terechtgekomen is, is natuurlijk ook prima.
Terug in Laslău kwamen we Ioan tegen, jullie weet wel, van dat biljet van vijftig lei. Hij noodde ons bij hem thuis voor een goed glas wijn. Jullie begrijpt dat maandag een redelijk drukke dag was.
Teodor met zoon Ioan.
Dinsdag heb ik taxichauffeur gespeeld voor Teodor en Ioan. Teodor had een afspraak in het ziekenhuis van Târnăveni gemaakt ter voorbereiding op een staaroperatie. Afspraak of niet, na twee uur zaten ze nog steeds geduldig te wachten om bij de dokter langs te gaan.
In de tussentijd zijn Isza en ik onze eigen dingen gaan doen. Naar de kopiëerwinkel om mijn uittreksel van de GBA Zutphen te laten vertalen. De eerste stap op weg naar ons huwelijk voor de Burgerlijke Stand te Suplac op 2 mei. Gemeentesecretaris Matilda heeft die datum voor ons gereserveerd. Verder hebben we bij Restaurant FF een tosti gegeten met een goede bak koffie. Een hyacint gekocht voor de moeder van Isza in verband met de al eerder gememoreerde 1 maart. Varkenspootjes gekocht bij de slager. Zalf voor de brandwond op Isza’s hand — Isza is niet gewend aan mijn houtkachel en zonder beschermende handschoen gooit ze wat hout op het vuur. Het is al meerdere malen voorgekomen dat za haar hand lelijk brandde aan de hete kachel — ik ben zelfs zo ver gegaan haar te zeggen dat als ze niet naar me luister om een handschoen aan te doen, haar niets anders rest dan te voelen.
Gisteren wederom naar de stad geweest. We moesten de laboratoriumresultaten voor Teodor ophalen en ik kon meteen mijn vertaling ophalen. Buurvrouw Adelina ging mee en we hebben eerst de weekmarkt bezocht. Een straatbezem gekocht en een springvorm voor een taart. Appeltaart wel te verstaan die ik straks ga maken voor de maart–bijeenkomst van de Zevenburger Kwasten.
Op de terugreis toevalligerwijs buurvrouw Aurica tegengekomen die we ook een lift konden geven. Als dank wilde ze eieren geven — we zeiden dat we vier tot vijf eieren per dag in het kippenhok vinden... ...even later kwam ze met een emmer maïskorrels. Van Adelina kregen we een pond verse witte koeienkaas. Jammie, jammie.
Nog even iets minder “jammie, jammie”. De varkenspootjes. Varkenspootjes die in de Roemeense volksmond “Adidas” genoemd worden. Die werden eergisteravond verwerkt tot vleesgelei en vermengd met groentes en ander vlees heeft dat het gerecht răcitură — ook wel piftie genoemd — opgeleverd; in het Hongaars kocsónyo. Voor Isza en haar moeder was het genieten geblazen — ik heb het wel eens geproefd en direct daarna op mijn lijst met te vermijden Roemeense gerechten gezet.
In de tussentijd zijn Isza en ik onze eigen dingen gaan doen. Naar de kopiëerwinkel om mijn uittreksel van de GBA Zutphen te laten vertalen. De eerste stap op weg naar ons huwelijk voor de Burgerlijke Stand te Suplac op 2 mei. Gemeentesecretaris Matilda heeft die datum voor ons gereserveerd. Verder hebben we bij Restaurant FF een tosti gegeten met een goede bak koffie. Een hyacint gekocht voor de moeder van Isza in verband met de al eerder gememoreerde 1 maart. Varkenspootjes gekocht bij de slager. Zalf voor de brandwond op Isza’s hand — Isza is niet gewend aan mijn houtkachel en zonder beschermende handschoen gooit ze wat hout op het vuur. Het is al meerdere malen voorgekomen dat za haar hand lelijk brandde aan de hete kachel — ik ben zelfs zo ver gegaan haar te zeggen dat als ze niet naar me luister om een handschoen aan te doen, haar niets anders rest dan te voelen.
Gisteren wederom naar de stad geweest. We moesten de laboratoriumresultaten voor Teodor ophalen en ik kon meteen mijn vertaling ophalen. Buurvrouw Adelina ging mee en we hebben eerst de weekmarkt bezocht. Een straatbezem gekocht en een springvorm voor een taart. Appeltaart wel te verstaan die ik straks ga maken voor de maart–bijeenkomst van de Zevenburger Kwasten.
Op de terugreis toevalligerwijs buurvrouw Aurica tegengekomen die we ook een lift konden geven. Als dank wilde ze eieren geven — we zeiden dat we vier tot vijf eieren per dag in het kippenhok vinden... ...even later kwam ze met een emmer maïskorrels. Van Adelina kregen we een pond verse witte koeienkaas. Jammie, jammie.
Nog even iets minder “jammie, jammie”. De varkenspootjes. Varkenspootjes die in de Roemeense volksmond “Adidas” genoemd worden. Die werden eergisteravond verwerkt tot vleesgelei en vermengd met groentes en ander vlees heeft dat het gerecht răcitură — ook wel piftie genoemd — opgeleverd; in het Hongaars kocsónyo. Voor Isza en haar moeder was het genieten geblazen — ik heb het wel eens geproefd en direct daarna op mijn lijst met te vermijden Roemeense gerechten gezet.
Oh, ja. Voor ik weer verder ga — ik moet een lijstje maken voor mijn bewindvoerder van mijn maandelijkse lasten en kosten hier, wil ik jullie nog een prachtige foto tonen van Ciprian Răduț, een fotograaf uit Târnăveni.
©2015, Ciprian Răduț
Een met een drone genomen foto van de Lidl. Het grijze vlekje naast de ingang van de Lidl is onze Kangoo die ik ooit Further II heb gedoopt. De twee auto’s voor de ingang, die rijden niet, dia staan gewoon zo geparkeerd. Niet even later wilde ik wegrijden. Onverwacht bleek er ineens een lesauto mijn plek geblokkeerd te hebben. Ik reed naar achter, had de auto niet gezien, botste licht — geen enkele schade —en de instructeur stapte woedend uit. Ik vroeg hem of ik moest gaan melden dat hij wel een erg slecht instructeur was en toen verdween hij weer in zijn auto. Het was me het weekje dus weer wel. En. De week is nog niet eens om...
Leu Exchange Rate
RSS-feed
