SVVHDB — CXXXI

Ceci n–est pas un bâton

Dit is een stok.

De stok van mijn moeder zaliger om preciezer te zijn. Bij mijn laatste bezoek aan Nederland vorig jaar van mijn vader gekregen. Naast de pet van mama die ik hier op de kapstok met hoedenplank heb liggen is het aandenken aan mijn moeder. Tot gisteren dan.

Het aftakelen heeft ingezet.

Donderdag belde Botul op. Of ik tijd had in de middag naar Bălăușeri te rijden met hem, want hij moest wat spullen kopen aldaar. Op het moment dat hij belde zat ik nog in Târnăveni taxichauffeur en meubeltransporteur voor dorpsgenote Sana te zijn. Ik zou om een uur of drie terug zijn, dus om vier uur zou ik met Botul boodschappen kunnen gaan doen.
Om tien over drie — ik was net thuis — belde hij op te zeggen of ik niet nu kon komen. Nee dus. De dieren hebben zorg nodig — voergenoeg– en watergenoegcontrole en Doutzen en Johhnny een aai over de bol.

Om half vier toog ik richting Botul. Halverwege kwam ik hem al tegen. Hij was op weg naar de trein en hij was niet alleen — de dokter uit Trei Sate waar we al een paar keer hadden gewerkt vergezelde hem. Ze waren op weg naar de trein omdat ze vergeten waren dat ik een Nederlander ben en geen Roemeen; afspraken kom ik gewoon na.

Hoe dan ook uiteindelijk bleek dat hij voor reparatie aan haar huis metalen balken wilde kopen, we dat uiteindelijk niet in Bălăușeri vonden, ik toen maar ten arren moede hen naar Trei Sate reed. Onderweg kochten we het benodigde bouwmateriaal in Sângeorgiu de Pădure.

Vervolgens ging Botul aan het werk. Ik ging de trap op naar het voorterras en verloor op al traplopend alle kracht in mijn rechterheup. Ik viel gewoon om. Zocht steun en dreigde zonder die steun weer om te vallen.
Het autorijden terug leverde niet echt problemen op, maar tot op heden een redelijk dof gevoel in de heup. Lopen gaat van een lijen dakje.

Gisteren had Isza mijn huis schoongemaakt en de dierenhokken ook. Na afloop gingen we wat drinken bij de Termopane. Doutzen ging mee en de stok ook. Met stok kon ik me weer mobiel voelen.

Aloëspruiten worden herplant.

Gisteren regende het redelijk, dus van bieten en knollen binnenhalen kwam niet veel terecht. Wel begonnen met het wijnvat schoon te maken. Ik schrok wel van siepelende waterstraaltjes tussen de spanten. Gelukkig verzekerde Nea Costel ons, dat bij het drogen van het vat die vanzelf weer dicht gaan. Veel vertrouwen heb ik niet meer zo in het wijnvat — transformeren in een regenton zou kunnen en verder maar twee damigiane kopen.

De aloë vera die vorig jaar de stok vergezelde heeft het naar de zin hier — vijf spruiten leverde het op.

Van de week ook nog een rododendron geplant op het achterveld

Het is goed toeven in Găinistan.

En dat heeft Țiți ook ontdekt.

Nieuw leven dat wel vaart. Mijn ouder wordende leven dat minder wel vaart. Ach, een goede reden om de schifjes vergankelijkheid van de Roemeense gezondheidszorg voor buitenlandse gepensioneerden te gaan ontdekken.

En Botul? Daar heb ik nog een hartig woordje mee gesproken — door zijn geneuzel stond Petrica voor een dichte poort die donderdag. Petrica zou mijn wasmachine controleren vanwege een erg verminderde watertoevoer. Ik hou er niet zo van afspraken niet te kunnen nakomen. Gisteren kwam hij weer langs. Een woord: kalksteen...